Thomas 

  “Vroeger wou ik later machinist worden.” 

 De zin staat op pagina drieëndertig van het boek ‘Herinneringen’. Thomas Steenhoff schrijft het in de zomer van 2012. 

 “Hahaha dat kan ik nu wel helemaal op mijn buik schrijven.  

Zal ik ooit nog in een station komen? Ik hoop het.” 

Paaseitjes en pingpongballen 

Marleen trekt haar stoel dichterbij. Ze zet een kaartje op tafel. Thomas’ naam staat erop en een datum. ‘Na een buitengewoon moedige strijd is uitgespoord Thomas Steenhoff’, staat er geschreven. En ook: ‘een kleurige aanwezigheid is voldoende’. Marleen was Thomas’ begeleidster. Zeven jaar lang, tot de laatste dag. “Op de begrafenis speelden ze muziek die hij nog kende van vroeger”, vertelt ze. “Hij was doof maar er waren een aantal liedjes in zijn hoofd blijven zitten, zei hij altijd. Die hebben ze gespeeld.” Marleen glimlacht. “Er waren ook buskaartjes. Thomas had een enorme verzameling. We mochten een boodschap schrijven op de kaartjes en ze op zijn kist leggen. Het was een mooie dienst. Helemaal Thomas.” Ze neemt het kaartje en zet het wat verder op de tafel weer neer.